Το σπίτι -2

(συνέχεια)

Ήτανε κάμποσος καιρός τώρα που η Όλγα μιλούσε περίεργα. Ήταν από τότε που άρχισαν να ψάχνουν για καινούργιο σπίτι. «Μα πώς να το πάρουμε αυτό, αγάπη μου, είναι αγέννητο, είναι έμβρυο ακόμα, σου λέω. Δε αισθάνεσαι την παγωνιά του μη υπαρκτού, του μη-όντος που κάνει εδώ μέσα; Δεν έχει γεννηθεί ακόμα, γι αυτό». Ο Τάκης έκανε πως δεν άκουσε, ο μεσίτης την κοιτούσε με ένα βλακώδες ύφος.

«Μα είναι ακόμα στα τούβλα γι’ αυτό κάνει κρύο, σκεφτείτε το τελειωμένο και επιπλωμένο θα δείχνει αλλιώς, λίγη φαντασία χρειάζεται κυρία μου» της είπε.

«Κανείς δεν ξέρει πως μπορεί να εξελιχθεί μια εγκυμοσύνη, ούτε αγοράζεις ρούχα για ένα έμβρυο, έτσι δεν είναι; » αποκρίθηκε η Όλγα και η απάντησή της έκανε το βλέμμα του να μοιάζει ακόμα πιο ηλίθιο.

«Μα είναι ωραίο σπίτι και όπως ακριβώς μου είπατε πως το θέλετε» ψέλλισε εκείνος με αξιοθρήνητο ύφος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είχε χάσει το παιχνίδι αλλά δε κατανοούσε γιατί.

«Πάμε αγάπη μου, δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα» τον τράβηξε έξω από την οικοδομή η Όλγα.

Μάλλον έφταιγε που είχε χάσει το παιδί, σκεφτόταν ο Τάκης, αν και ήταν μόνο δυο μηνών, ποιο παιδί, έμβρυο ήταν. Παρ’ όλα αυτά επέμενε να συνεχίσουν να ψάχνουν για να αγοράσουν καινούργιο σπίτι, γιατί αυτό θα την ανανέωνε, θα την έκανε να νιώσει καλύτερα. Ύστερα, όμως, άρχισαν αυτά τα περίεργα καμώματα.

«Αυτό το σπίτι ζητάει τους ενοίκους του, εμένα δε με θέλει, σίγουρα θα με ξεράσει στην πρώτη ευκαιρία, μια πλημμύρα, μια φωτιά, ένας σεισμός, έτσι είναι. Όταν έχεις μάθει με κάποιους ανθρώπους δύσκολα αλλάζεις»

«Μα δεν είναι τόσο παλιό το σπίτι, μόνο δέκα ετών, και ίσα που κατοικήθηκε πέντε χρόνια σας λέω».

«Η μυρωδιά τους είναι ακόμα μέσα, τους καλεί, τους φωνάζει, τους αποζητά. Επιτέλους, δε θέλω να υιοθετήσω ένα παιδί που μόλις το εγκατέλειψαν και το ξέρει.»

Κι αυτός ο μεσίτης είχε περίπου την ίδια αντίδραση με τον προηγούμενο. Γούρλωσε τα μάτια του και συνέχισε να ψελλίζει με αξιοθρήνητο ύφος «μα είναι ευκαιρία, έχουν ανάγκη, μη το χάσετε».

Κάπως έτσι κυλούσαν τα ραντεβού με τους μεσίτες. Κάποτε έπεσε σύρμα, και μόλις άκουγαν το όνομά της της έκλειναν το τηλέφωνο ή δεν απαντούσαν στα μηνύματά της ή ακόμα της έλεγαν πως το ακίνητο που την ενδιέφερε πουλήθηκε. Κάποιος κακεντρεχής, την πήρε πίσω και της είπε ότι δυστυχώς διέθεταν μόνο έμβρυα και οικήματα σχολικής ηλικίας και άρτι εγκαταλειφθέντα. Μήπως το ξανασκέφτηκε και την ενδιέφερε; Εκείνη, απαθής σε όλα αυτά, έβαλε απλώς τον Τάκη να τηλεφωνεί με το δικό του όνομα. Γρήγορα έπεσε σύρμα και γι αυτόν.

Κάποτε βρήκαν ένα πολύ παλιό σπίτι. «Κοίτα τι όμορφο κιγκλίδωμα, τι λεπτομέρεια στα φύλλα των λουλουδιών!» θαύμασε η Όλγα. Ο Μιχάλης χάρηκε, επιτέλους βρήκε κάτι να της αρέσει, θα σταματούσε το ατέρμονο ψάξιμο. «Μα τι λες αγάπη μου, δεν ένιωσες πως βαριανάσαινε το σπίτι; Πεθαίνει. Θα υιοθετούσες ποτέ ένα παιδί ετοιμοθάνατο;» του είπε όταν έφυγε ο μεσίτης, τον οποίο άφησε αυτή τη φορά να πιστεύει πως είχε επιτέλους πουλήσει. 

Αυτές οι μεταφορές της τον είχαν εξουθενώσει. Καταντούσε πλέον κοροϊδία. «Τέρμα» της είπε. «Δεν ψάχνω άλλο, άμα θες ψάξε μόνη σου και όταν βρεις αυτό που θες τότε να το δω κι εγώ. » Έτσι της είχε μιλήσει προχθές το Σάββατο μετά την τελευταία τους εξόρμηση. «Καλά αγάπη μου» του είχε απαντήσει αυτή ατάραχη όπως πάντα – πόσο του έδινε στα νεύρα αυτή η αταραξία της, πάνω από όλα αυτό.

Και σήμερα αυτό. Άκου θα γεννήσει ένα σπίτι. Μήπως έπρεπε να την πάει, τελικά, στο γιατρό που του σύστησε η αδερφή του; Της το έφερε απ’ έξω απ’έξω. «Εντάξει» του είπε εκείνη «αλλά όχι αύριο, γιατί έχω ραντεβού με τον Περικλή». Ο Περικλής ήταν ο γυναικολόγος. Ώστε αυτό ήταν. Είχε, ευτυχώς, μείνει έγκυος. Έτσι εξηγούνταν τα παράξενα φερσίματα. Αναστέναξε βαθειά. «Γλυκειά μου, θα πάμε μαζί».

(συνεχίζεται}